"Biała Rika" napisana jest bardzo chaotycznie i trochę dziwnie. Do książki, są na przykład wplecione uwagi redaktorki, jakieś wymiany zdań, czy komentarze członków rodziny kiedy dostali jakiś fragment do przeczytania. Wszystko opatrzone jest rysunkami, schematami. Sam język jest dość specyficzny, tak samo jak konstrukcja powieści. Nie ma zachowanego ciągu chronologicznego, raz jest o wojnie, raz współczesność, a i czasy dzieciństwa małej Dagmary są bardzo pomieszane.
Książka jest oparta na prawdziwej historii. Podobno to historia rodziny samej autorki, ale jak pisze tak już w niej pomieszała, że nie wiadomo co jest już prawdą, a co fikcją.
"Biała Rika" to pozycja godna uwagi. Na podstawie dziejów rodziny pokazuje jak już w wolnej Polsce, na "ziemiach odzyskanych" traktowano ludność niemiecką, ich spuściznę i wszystko co po sobie pozostawili od ulic, przez domy, po sprzęty domowe i garnki. Wszystko to było nazywane "poniemieckie". Jak ciężko mieli ci, którzy nie wrócili do ojczyzny, bo czuli się szczecinianami. Musieli się prawie ukrywać, uczyć języka lub tak jak Rika udawać niemowę, żeby nie być ofiarą szykan.
Książka uświadamia czytelnikom, że Polacy nie odgrywali wyłącznie roli ofiar, a też byli prawie, że oprawcami.
Moja ocena: 7/10
A ostatnio właśnie miałam ją sobie ściągnąć na czytnik:)
OdpowiedzUsuńTo mam nadzieję, że po mojej recenzji łatwej będzie Ci się zdecydować ;)
Usuńzainteresowałą mnie bardzo
OdpowiedzUsuńCieszę się :)
Usuńz jednej strony kusi, z drugiej boję się, że przy małym dziecku gdzie ciągle muszę odkładać lekturę i zaczynać od nowa ta chaotyczność będzie nie do ogarnięcia :)
OdpowiedzUsuńMoże sobie poradzisz ;) To i tak nie jest książka, którą dałoby się przeczytać za jednym razem.
UsuńBrzmi bardzo dobrze, lubię takie książki oparte na faktach
OdpowiedzUsuńInteresujące pozycja :D
OdpowiedzUsuń